Ο Στήβεν Χώκινγκ θέτει μεγάλα ερωτήματα για το Σύμπαν
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/18385/
Το μίσος του Πλάτωνος για την ελληνική δημοκρατία
Δυσφήμισε τους σοφιστές, τους ρήτορες, τον ίδιον τον Περικλή, τον Θεμιστοκλή και παρουσιάζει την δημοκρατία ως πολίτευμα του αμόρφωτου όχλου, του οποίου χαρακτηριστικά είναι η άγνοια, τα αχαλίνωτα πάθη, τα εγωιστικά συμφέροντα και όχι η επιστήμη και η αρετή. Ο Πλάτων δηλαδή θέλει να καταστρέψει τη βασική σημασία της δημοκρατίας: την ικανότητα του δήμου να αυτοκυβερνηθεί.
Ο Καστοριάδης τοποθετεί τον “Πολιτικό”, όπως όλοι σχεδόν οι ερευνητές, στην τελευταία περίοδο της πλατωνικής φιλοσοφίας, η οποία χαρακτηρίζεται από τα ερωτήματα που θέτει ο Πλάτων στην ίδια του τη θεωρία και αλλαγή στις απόψεις του σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οντολογικό, κοσμολογικό, γνωσιολογικό).
Στο πολιτικό επίπεδο η στροφή μεταφράζεται από την εγκατάλειψη της απόλυτης αλήθειας και της αγαθής πόλεως και την υιοθέτηση λύσεων πιο “πραγματικών”, όπως οι αιρετοί άρχοντες και οι νόμοι. Ο πολιτικός είναι για τον Καστοριάδη, το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο, από την “Πολιτεία” στους “Νόμους” και αποτελεί έτσι σημαντική στιγμή στην εξέλιξη της πλατωνικής φιλοσοφίας.
Ο Καστοριάδης χαρακτηρίζει το διάλογο περίεργο και παράξενο, διότι περιέχει πολλές παραδοξότητες, αντιφάσεις, παρεκβάσεις που έχουν περισσότερη βαρύτητα από το κυρίως σώμα του διαλόγου, στο οποίο προτείνονται διάφοροι ορισμοί του πολιτικού (ποιμήν, υφάντης), για να εγκαταλειφθούν στη συνέχεια.
Επιπλέον προσάπτει στον Πλάτωνα σοφιστεία, διαστροφή, ψεύδη, ρητορεία, λήψη του ζητουμένου, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του.
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/2493/
ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ. ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ
Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΤΕΡΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ.
Ολόκληρος ο χώρος της αναζήτησης των ελληνικών παραμέτρων και προϋποθέσεων είναι θανάσιμα μολυσμένος από την πλατωνική δεισιδαιμονία και την ανάλογη μεταφυσική της χολέρα. Επείγει λοιπόν κάθαρση από το καρκίνωμα αυτό.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΒΟΤΑΝΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΡΟΤΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΥΤΕΛΕΙΑ ΤΟ ΞΕΒΟΤΑΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
Όπως θα δείξουμε με στοιχεία φαίνεται ότι ο μεγαλύτερος και παραγωγικότερος άμβυκας που στήθηκε ποτέ στον δυτικό λεγόμενο κόσμο, για την απόσταξη της δεισιδαιμονίας, είναι αυτός του Πλάτωνος.
Το απόσταγμά του εξακολουθεί να φαντάζει ως μαγευτικό, σαγηνευτικό και σειρηνικό, αρωματισμένο με την καλλιτεχνικώς ρητορική δεινότητα του πανπόνηρου αυτού ταχυδακτυλουργού και αλχημιστή «καζαντζή».
Οι καταμεθυσμένοι καταναλωτές του ιδεοπνεύματός του Πλατωνικοί και Νεοπλατωνικοί, συνεπικουρούμενοι από τους κρυφο- και ψιλοπλατωνικούς Στωϊκούς, Γνωστικούς Νεοορφικούς και Νεοπυθαγόριους, ξεσήκωσαν τους τόνους της δεισιδαιμονίας μέχρι τους έβδομους ουρανούς.
Οι μετεμψυχώσεις, οι μετενσαρκώσεις, οι κολάσεις και οι παράδεισοί τους, πλημμύρισαν τα μυαλά των ανθρώπων τους με μεταθανάτιες φοβίες, προκαλώντας τους ανεπανόρθωτες βλάβες.
Μάταια ο Επίκουρος ανασήκωνε τα αντιδεισιδαιμονικά του αναχώματα απέναντι στον κατακλυσμό τους αυτόν. Η δεισιδαιμονία πάντοτε, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, κερδίζει πολύ εύκολα τους ανθρώπους, προπαντός όταν κατά καιρούς ανασυντάσσεται.
Κορώνα στο κεφάλι όλων αυτών: η αθανασία της ψυχής. Το χρυσό κλειδί του θησαυροφυλάκειου των φερέφωνων της τρομοκρατίας του φόβου.
Με κανέναν τρόπο δεν δέχεται ο θνητός αυτός τον θάνατό του! Αυτό το ανθρωπάκι, που έδερνε την γυναίκα του για ψύλλου πήδημα, που συκοφαντούσε τον γείτονά του, που άφηνε νηστικά τα παιδιά του, που μπεκρούλιαζε, που βλαστημούσε τα θεία, που…., πώς είναι δυνατόν να πάψει να υπάρχει κάποια στιγμή! Πώς είναι δυνατόν να εξαφανιστεί ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος;; Να πεθάνει για πάντα όπως ένα σκουληκάκι;
Αλίμονό μας, αν δεν συνέχιζαν, στο περιθώριο της εποχής τους, οι επιστήμονες να φωτίζουν βήμα προς βήμα τα σκοτάδια της άγνοιας, κτίζοντας με μόχθους και βάσανα και διώξεις τους ναούς της γνώσης και του εξανθρωπισμού.
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/6344/
Γερμανική εφημερίδα του 1897 περιγράφει την Ελλάδα του σήμερα
Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Schlei-Bote στις 17 Μαϊου 1897 και αναφέρεται στην τότε πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Αν και περισσότερο από 100 χρόνια πριν το δημοσίευμα βγάζει να ναι βγαλμένο από τη σημερινή πραγματικότητα. Διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, γη και ύδωρ στους δανειστές, ανεπαρκές πολιτικό σύστημα, με μόνο θύμα όπως και τώρα τον ελληνικό λαό. Λες και..
πρόκειται για σημερινό δημοσίευμα.
Το απόσπασμα δημοσιεύτηκε από το γερμανό συγγραφέα Dirk Muller στο βιβλίο του «Σύγκρουση» από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Διαβάστε το απόσπασμα :
«Μπορεί το ελληνικό κράτος να είναι φτωχό, αλλά δεν ευθύνεται αυτό. Χειρότερη ακόμη και από τη φτώχεια του όμως είναι η δεινή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Όποια και αν είναι η σύνθεση των υπουργείων, υπάρχει μονίμως έλλειψη χρηματικών πόρων. Εκατομμύρια και εκατομμύρια που κανονικά θα έπρεπε να διατίθενται για την υλοποίηση μεγάλων και ωφέλιμων για τη χώρα έργων μπαίνουν σε άλλες τσέπες αντί για τις τσέπες των μηχανικών και των εργατών που εκτελούν τις εργασίες.
Ενδεικτικά, κατά την κατασκευή της περίφημης διώρυγας της Κορίνθου εξανεμίστηκαν 80 εκατομμύρια..Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα από την Τουρκία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έως τους γάμους του διαδόχου του θρόνου πρίγκιπα Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα της Σοφία της Πρωσίας οι έλληνες υπουργοί Οικονομικών τσέπωναν το ένα δάνειο ύψους 100 εκατομμυρίων μετά το άλλο, Μεγάλες τράπεζες στο Γερμανικό Ράιχ, στη Γαλλία και στην Αγγλία αναλάμβαναν με προθυμία τη διαμεσολάβηση και όλα αυτά τα πανέμορφα ποσά που η αξίας τους έχει πλέον απομειωθεί κατά τα 2/3 θα πάνε χαμένα αν δεν προκύψει βέβαια ανατροπή του καθεστώτος.
Το δημόσιο χρήμα στην Ελλάδα διασπαθίζεται αμέσως αφού δεν γίνεται καμία αξιόλογη προσπάθεια αξιοποίησής του προς το συμφέρον της χώρας. Ακόμη και για στρατιωτικούς σκοπούς δεν απομένει τίποτα. Τα δανειζόμενα κεφάλαια βρέθηκαν πρόσφατα στο επίκεντρο της διαμάχης για τις τρέχουσες κρατικές δαπάνες, τις οποίες οφείλουν να καλύψουν οι φορολογούμενοι πολίτες.
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/18368/
Στηλίτες, ασκητές κι ερημίτες. Όσιος Συμεών ο Στυλίτης (1 Σεπτεμβρίου)
Ο καθαγιασμός και η εμπορευματοποίηση της παραφροσύνης στον Χριστιανισμό και η βιομηχανική παραγωγή «θαυμάτων».
Το προσκύνημα σε πρόσωπα που ζούσαν ακόμη συνέβαινε κατά μίμηση παγανιστικών εθίμων. Παντού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία προσείλκυαν το πλήθος άνθρωποι κατειλημμένοι από τον «θεό», κήρυκες και θαυματοποιοί, σοφοί, μάντεις, εξάγγελοι της σωτηρίας, μυσταγωγοί, θεόπνευστοι. Και αυτοί οι ζωντανοί «divi», άνθρωποι προικισμένοι, για τους οποίους πίστευαν ότι ήταν πλήρεις θείου πνεύματος και θείας δύναμης, τους οποίους θεωρούσαν απεσταλμένους του Θεού, κινητοποίησαν ολόκληρα πλήθη. Διότι κατά την ελληνιστική περίοδο του θρησκευτικού συγκρητισμού, οι λαϊκές μάζες αγαπούσαν τους «επίγειους» θεούς, τους «επίγειους» αρωγούς, αυτούς θαύμαζαν οι «divi» ήρθαν να αντικαταστήσουν, ούτως ειπείν, τους φιλοσόφους και τους ποιητές της κλασικής περιόδου.
Στους πιο περίφημους από αυτούς τους ειδωλολάτρες συγκαταλέγεται ένας σύγχρονος της εποχής του Ιησού, ο Απολλώνιος ο Τυανέας, η βιογραφία του οποίου, γραμμένη από τον Φιλόστρατο, έχει τόσο εκπληκτικές ομοιότητες με τη βιβλική εικόνα του Ιησού, ώστε σε πολλά κομμάτια της διαβάζεται σαν ευαγγελικό κείμενο. Κι ένας ακόμη πιο σκοτεινός εκπρόσωπος αυτού του θεϊκού σιναφιού είναι ο Περεγρίνος ο Πρωτεύς, ένας κυνικός, ο οποίος αυτοπυρπολείται το 176 μ.Χ. σε μια θεαματική επίδειξη στην Ολυμπία μπροστά στα μάτια πολλών περίεργων περαστικών, αφού προηγουμένως, στη φυλακή, ομολογεί πίστη στον Χριστιανισμό -σύμφωνα με τον Λουκιανό, μόνο και μόνο για να αρπάξει πλούσια δώρα.
Σύμφωνα με τους απολογητές, υπάρχει ωστόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο προσκύνημα σε ζώντες ειδωλολάτρες κι εκείνο σε ζώντες χριστιανούς, μεγάλη διαφορά γενικά ανάμεσα σε κάθε ειδωλολατρικό και χριστιανικό προσκύνημα. Παραδέχονται μεν μια εκπληκτική ομοιότητα όσον αφορά τα εξωτερικά γνωρίσματα, ακόμη και ταυτότητα των προσώπων, αλλά ο ειδωλολάτρης αρωγός ενεργούσε από μόνος του, ο χριστιανός όμως μέσω του Θεού -ο ένας είναι η πηγή, ο άλλος το εργαλείο, η μια βοήθεια έχει μαγικές επιρροές, είναι θεουργική πρακτική, η άλλη είναι γνήσια και πραγματικά θρησκευτική. Ωστόσο λένε ότι ο Χριστός είναι πηγή, όπως ο ειδωλολάτρης ήρωας, αλλά ο Χριστός «αποτελεί εδώ εξαίρεση και δεν συγκρίνεται με άλλους» (Kotting).
Βέβαια, αυτά τα ξέρουμε και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με τέτοιου είδους εξυπνάδες, με παπαδίστικα ψέματα, μπορούμε να αγνοήσουμε τέτοιες δήθεν λόγιες διαφοροποιήσεις, που δεν είναι παρά χονδροειδείς απάτες και διδάσκονται για αιώνες. Όπως και να έχει το πράγμα, από τη μια πλευρά έχουμε να κάνουμε με την επιθυμία να βοηθηθούν, την ικανοποίηση της περιέργειας, την πίστη σε θαύματα· και από την άλλη με την κομπορρήμονα εκκεντρικότητα των επιδειξιών, όπως και με την επιδίωξη να βγάλουν κέρδος από τη δυστυχία, την αποβλάκωση· με λίγα λόγια κάθε φορά το θέμα είναι η ανθρώπινη φτώχεια, η μανία για τα θαύματα και η μπίζνα.
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/2911/
Η Διαστροφή της Ορθοδοξίας πάνω στα αθώα νήπια.
Πως πραγματικά θα μπορούσε να αισθανθεί ένας σύγχρονος μορφωμένος άνθρωπος, αν τυχόν και παρευρισκόταν σε μια ορθόδοξη εκκλησία την ώρα της κατάπτυστης τελετής ενός νηπιοβαπτισμού;
Θα νοιώσει άραγε απορία.. ή σιχαμάρα όταν βλέπει τον παπά της ενορίας, να διατάζει στο όνομα του Κυρίου (Γιαχβέ), να αποβληθεί ο σατανάς από την ψυχή ενός άβουλου και άλογου νηπίου, την στιγμή που ίδιος αυτός θεός – που δήθεν διατάζει μέσω του παπά, φέρεται ως ο δημιουργός του;
Μάλλον σιχαμάρα θα νοιώσει!
Αν είναι φυσιολογικός άνθρωπος, δικαιολογημένα, δεν θα πρέπει ακόμη να θυμώσει – αγανακτήσει για αυτή την διαστροφή που αντάμωσε στο δρόμο του;
Μια ακόμη διαστροφική ανωμαλία της ορθοδοξίας που εμφανίζεται στις εκκλησίες κατά την βάπτιση νηπίων από το παπαδαριό, την στιγμή που ο παπάς αφορίζει κοπάδια και λεγεώνες σατανάδων που «ξημεροβραδιάζονται» μέσα στην αδιαμόρφωτη ψυχή του νηπίου!
Και αναρωτιέται κανείς, μα καλά…που βρέθηκαν οι σατανάδες μέσα στο νήπιο;
Δυο δεν πρέπει να είναι οι λόγοι; ή μπήκαν από μόνοι τους – οπότε ο Γιαχβέ δεν είναι παντοδύναμος και δεν έστειλε τον σατανά στην κόλαση όπως λέει στους αφορισμούς που ακολουθούν * - ή τους έβαλε εκεί εκ του πονηρού ο Γιαχβέ, για να τα οικονομάνε οι λιγούρηδες οι παπάδες και να του δίνουνε κι αυτουνού τα ανάλογα ποσοστά από τα παγκάρια τους. Θεός να σου λάχει!
Το παράδοξο είναι ότι στα μάτια και στα αυτιά του νεοέλληνα πιστού, αυτό το πράγμα, δυστυχώς περνά εντελώς απαρατήρητο. Δεν ιδρώνει ούτε το αφτί του, μα ούτε πεταράει το μάτι του..Χαμπάρι.
Τι μπορεί όμως να φταίει άραγε γι αυτή του την εγκεφαλική αναισθησία;
Μα τι άλλο θα μπορούσε να φταίει, εκτός από την αποβλακωμένη συνείδησή του, την καθ’ όλα μάλιστα υποταγμένη στην τυφλή θρησκευτική του πίστη και η οποία έχει αποκόψει κάθε δίαυλο επικοινωνίας του αισθητού εξωτερικού κόσμου με τον εγκέφαλο του.
Τρέχει να βαπτίσει τα παιδιά του και αγνοεί παντελώς ότι ο παπάς θεωρεί -απριόρι -ότι έχουν το σατανά μέσα τους, κι αυτό; εν γνώση πάντοτε του θεού που τα δημιούργησε!! και ο παπάς σε ρόλο εξορκιστή τον «αποβάλει» από την ψυχή τους. Σχιζοφρένεια χριστιανική!
Που μπορεί όμως να οφείλετε μια τόσο μεγάλη διαστροφή;
Που αλλού, η μεσαιωνική Ορθοδοξία, είναι μια θρησκεία που θεμελιώθηκε κατευθείαν από αμόρφωτους μαυροχίτωνες ακαμάτηδες καλόγερους. Από κάτι ευτελείς υπανθρώπους που μισούσαν τα ίδια κορμιά τους, των συνανθρώπων τους, με πιο ιδιαίτερο μίσος στο κορμί της γυναίκας, δηλαδή σαν να λέμε…της ίδιας μάνας τους, την τροφό της ίδιας της ύπαρξης τους.
Ήταν τόσο άπειρο το μέγεθος της απύθμενης βλακείας που τους διακατείχε, που δεν ήταν δυνατό να εξαιρέσουν τα νήπια από την ποταπή και τρισάθλια διδασκαλία τους, η ψυχική τους ανωμαλία υπερβαίνει κάθε όριο διαστροφής, ακόμα και πάνω στα νήπια, τους νέους καρπούς της ζωής, από την ερωτική συνουσία των σωμάτων, που κι αυτή την θεωρούν αμαρτωλή.
Διαβάστε περισσότερα…
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/18302/
Enrico Macias – Oh Guitare
Enrico Macias – Oh Guitare
Αφιερώνω το τραγούδι αυτό σ΄ όλους τους φίλους και ιδιαίτερα στους κιθαριστές συμπαίχτες Μιχάλη, Χρήστο, vomolloxiο και Πολύτροπο.
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/6446/
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/18295/
Η Τιμία Ζώνη της Παναγίας. Η απάτη με τις…καμηλότριχες (31 Αυγούστου)
Η παράδοσης τής Τιμίας Ζώνης στον Θωμά, δεν μαρτυρείται σε καμμία βιβλική πηγή και φυσικά σε καμμία ιστορική (πώς θα μπορούσε άλλωστε);
Μια αναφορά που γίνεται σε κείμενο του Ιωάννη Δαμασκηνού, σχεδόν 7 αιώνες αργότερα, δεν μιλάει για καμμία παράδοση ζώνης. Βασικά, δεν μιλάει καν για ζώνη, αλλά αναφέρει πως, όταν ανοίχτηκε ο τάφος βρέθηκε άδειος, με τα προσωπικά της αντικείμενα μέσα, χωρίς να διευκρινίζεται ωστόσο τί ήταν αυτά: «…ενός δε απολειφθέντος Θωμά, μετά την τρίτην ημέραν ελθόντος και το Θεοδόχον σώμα προσκυνήσαι βουληθέντος, ήνοιξαν την σορόν και το μεν σώμα αυτής το πανύμνητον ουδαμώς ευρείν ηδυνήθησαν, μόνα δε αυτής τα εντάφια κείμενα ευρόντες και της εξ αυτών αφάτου ευωδίας…».
Σύμφωνα με τον «Συναξαριστή» τής Εκκλησίας, στις 31 Αυγούστου εορτάζεται -μεταξύ άλλων- η «Ανάμνησις της εν τη “αγία σορώ” καταθέσεως της τίμιας Ζώνης της υπεραγίας Θεοτόκου».
Τί γνωρίζουμε όμως για την ιστορία της Τιμίας (ή Αγίας) Ζώνης;
Σύμφωνα με την παράδοση (κρατήστε το «παράδοση»), τρεις μέρες μετά τον θάνατό της (ας σημειωθεί η προνομιακή της μεταχείριση, καθώς, άγγελος Κυρίου, την είχε πληροφορήσει για το «ταξίδι» της, 3 ημέρες πριν τον θάνατό της, έτσι ώστε να τακτοποιήσει όλες της τις εκρεμμότητες), η Μαρία ανελήφθη εις τους ουρανούς, ψυχή και σώματι.
Πριν όμως αναληφθεί, παρέδωσε στον απόστολο Θωμά (ναι, τον «άπιστο»), την ζώνη της, την οποία σύμφωνα με την παράδοση (όπα! πάλι η «παράδοση»), την είχε φτιάξει μόνη της από τρίχες καμήλας. Μια μικρή λεπτομέρεια: Ο Θωμάς ο οποίος δεν βρισκόταν εκεί όταν πέθανε η Μαρία, επειδή δεν προλάβαινε την κηδεία της λόγω αποστάσεως (δίδασκε κάπου στην…Ινδία), ένα…σύννεφο ανέλαβε να τον…μεταφέρει εκεί τάχιστα.
Ο Θωμάς, ως «άπιστος» που ήταν, δεν…πείστηκε και πήγε μαζί με τούς άλλους απόστολους και άνοιξε τον τάφο, τον οποίο τελικά βρήκε άδειο. Σύμφωνα με την «παράδοση» και πάλι, ο Θωμάς παρέδωσε την ζώνη σε δύο «ευσεβείς γυναίκες», για να την φυλάξουν. Η δε φύλαξή της στο μέλλον, ανατίθεντο σε κάποια παρθένα με καταγωγή από τις οικογένειες αυτές (θα πρέπει να είχε γεμίσει γεροντοκόρες το σόι τους). Οι δυο γυναίκες δεν κατονομάζονται (δεν θα έπρεπε για «ιστορικούς» λόγους;), σε αντίθεση με τον ιερόσυλο Ιεφονία, ο οποίος σύμφωνα με την «παράδοση», όταν πήγε να αναποδογυρίσει το νεκρικό κρεβάτι της Μαρίας, ένα…αόρατο σπαθί έκοψε τα χέρια του. Και συγκολλήθηκαν δε και πάλι…αυτόματα, μόνο όταν άρχισε να ζητά συγχώρεση από την Μαρία (δεν την ονομάζω Παναγία, γιατί ως τέτοια καθιερώθηκε αιώνες αργότερα, όπως και η ζώνη της).
Ν’ αρχίσουμε το «ψείρισμα» τώρα;
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/3033/
BLACK Mpeeee
Ένα φιλμ που πρέπει να προβληθεί σε όλα τα Ελληνικά σχολεία. Και επειδή το Υπουργείο Παιδείας και…Θρησκευμάτων δεν θα το κάνει ποτέ, ας το προωθήσουμε εμείς παντού..
Η ταινία αυτή του Θόδωρου Μαραγκού πρέπει να γίνει κτήμα του κάθε Έλληνα, αν θέλει να λέγεται Έλληνας και να μην είναι απλά ένα στατιστικό στοιχείο στο.. ποίμνιο, που μας μετέτρεψαν οι παπάδες στους Βυζαντινούς χρόνους…
Βρείτε το χρόνο και παρακολουθείστε αυτό το έργο και θα δείτε πόσο λίγα ξέρετε για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό..
Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: http://athriskos.gr/317/
Πρόσφατα σχόλια
ΜΑΚΕΔΝΟΣ on Οι ανοησίες του Πλάτωνα περί των μεταθανάτιων περιπετειών της ψυχής
φαέθων on Οι ανοησίες του Πλάτωνα περί των μεταθανάτιων περιπετειών της ψυχής
Αιτωλός on Οι ανοησίες του Πλάτωνα περί των μεταθανάτιων περιπετειών της ψυχής
omni on Οι ανοησίες του Πλάτωνα περί των μεταθανάτιων περιπετειών της ψυχής
Ρήσεις – Αντιρήσεις
— 
«Ο Θεός σωπαίνει. Τώρα αν μπορούσε και ο άνθρωπος να βγάλει το σκασμό…»
